Hagelstenen stuiteren het bushok binnen en blijven voor onze voeten voor dood liggen.

We liepen die ochtend met voorzichtige stappen over een schuin tapijt langs de afgrond.

In de bothy zijn we veilig, we lezen in het logboek over de ontberingen die andere wandelaars ten deel vielen.

Ik sta boven het water op de Melkmeisjesbrug en tuur in de woonkamer.

Een ogenblik later is het pallet een bende en de waterpot ziet zwart als een stinksloot.

Die wegeinden waren het raadsel waarover ik mij boog.

De jurken voor Anne. De scheepjes voor Peter. Sleutels en sloten voor Diede.

Graspollen zijn kleine vluchtheuvels, je houdt er droge voeten maar je verliest tijd aan zoeken en weifelen.