kleurenvolgorde

Als een werk zowel afstand bewaart als aantrekt is er kans dat het me dierbaar wordt. Dit soort werken doen mij glunderen in de museumzaal als ik, vaak onvoorbereid, binnenwandel. Het ene werk is, omdat het precies is zoals ik het ooit eerder zag, feestelijk van herkenning. Een ander werk is weliswaar gloednieuw voor mij maar nauw verbonden met het oeuvre van de kunstenaar en dus toch een beetje bekend. In het werk spreekt de verdere ontwikkeling van de maker, die ik met geestdrift volg. De beste werken blijven boeien, de niet zo beste worden flets in de loop der tijd en weerspiegelen mijn veranderde kijken.
Graag laat ik de geliefde werken weer achter. Zien is genoeg, bezitten is niet nodig. Een telkens hernieuwd treffen is wat ik beoog. Soms echter blijft het zien van een werk tot één keer beperkt en ben ik van mijn geheugen afhankelijk om het werk opnieuw te ervaren.
De verzameling flesjes op de lange vensterbank in mijn kamer was imposanter dan de collectie zeepjes, de verzameling kleine voorwerpen voor in de letterbak en de stenenverzameling. Op kleurenvolgorde en op maat gerangschikt was mijn pronkstuk oogverblindend.
Toen ik twintig jaar nadat ik het ouderlijk huis verliet de drie verdiepingen met kelder en zolder leeghaalde, kwam een tomeloze stroom aan herinneringen op gang. De flesjes vond ik niet terug en zodoende bleef ik gespaard voor de verleiding ze mee naar huis te nemen.
Thuis heb ik één verzameling die mij dierbaar is. Het zijn vier schoenendozen vol ansichtkaarten grotendeels door mijzelf aangeschaft. Ze ordenen, zoals de flesjes, is een hels karwij. De inhoud van de vier schoenendozen kent flarden van systemen en is verder een chaos. Wat mij zeer bevalt aan iedere ansicht is de maat. Allen zijn zij ongeveer even groot.
Aan iedere kaart is een verhaal verbonden. De afbeelding op de voorzijde brengt mij terug in de tijd; Saint Philibert in Tournus, portret van Bella Chagall, nautilusschelp uit het Zeeuws museum. Er zijn in de collectie ergerlijke exemplaren die toch omwille van de collectie mogen blijven, omdat zij een beeld geven van wat ik mooi heb gevonden. Op veel kaarten staan kunstwerken afgebeeld; fresco’s, marmers, reliëfs, schilderijen, installaties, design, bouwwerken. Iedere kaart is zonder uitzondering een slap aftreksel van het origineel. Maar met de eerste schreden buiten het museum wordt de afbeelding sprekender en jaren verwijderd van dat museumbezoek is de kaart het stralend aandenken aan een werk dat mij op een dag aanstond.
