Mijn blikveld reikt opeens tot ver voorbij de horizon.

Eet ik achterelkaar een pak Chocoprinsen dan is de laatste koek een eiland en mijn atelier de zee waarop Odysseus rondzwerft.

ruige weegbree in de berm lokt het ranke diertje

na de dam is het water dik

Het afgeschaalde huishouden ziet er armoedig uit maar is een weelde.

Wanden, vloer en plafond zijn haar werkterrein, een grot in het heelal waar zij de weg weet.

Geradbraakt zijn deze mannen allerminst, ook de belichter stapt vief van zijn ladder de vloer op.

Jan knipt weergaloos en is niet bang voor horror vacui.

Hij verdwijnt geruisloos tussen het groen van het gras en de schaduw van de eikenbomen.

Hagelstenen stuiteren het bushok binnen en blijven voor onze voeten voor dood liggen.

We voelen de diepte trekken en vragen ons af wat het verschil is tussen 'gevaarlijk' en ‘heel gevaarlijk’.

In Parijs willen ze mooie borden, Emile Bourgeois heeft ze te koop.

We liepen die ochtend met voorzichtige stappen over een schuin tapijt langs de afgrond.

De schrijver gumt zijn verhaal gaandeweg uit en laat de lezer alleen achter.

In de bothy zijn we veilig, we lezen in het logboek over de ontberingen die andere wandelaars ten deel vielen.

Eén dag, één stad, alleen ijzerhandels.

Van erkers, kasten en trappen maakten we torenkamers, schatkisten en wilde rivieren.

Ik sta boven het water op de Melkmeisjesbrug en tuur in de woonkamer.

Ik tik op het zadeldak en hoor resonans.

De gravin reisde nu par coeur met ons mee en dook regelmatig op in onze conversatie.

Dalen maakt overmoedig.

Een ogenblik later is het pallet een bende en de waterpot ziet zwart als een stinksloot.

De kweepeer is een vreemde snuiter.

Het orkest in grote bezetting raasde door de zondagmiddag.

Ze wiedt, raapt, plukt en besprenkelt.

Die wegeinden waren het raadsel waarover ik mij boog.

Het landschap stelt je op de proef, het is grijs en bars zonder ontsnappingsroutes.

Ik lach op commando mijn tanden bloot. Flits. Alles voor de wetenschap.

Toen ik op kamers ging zocht ik mijn bed op straat.

De handgeschreven titelbordjes zijn met twee schroefjes vastgezet op de schilderijlijsten.

Ons gezamenlijke huishouden beperkt zich tot twee gootsteenkastjes, een la, het aanrecht, de stofzuiger en twee stoelen.

De jurken voor Anne. De scheepjes voor Peter. Sleutels en sloten voor Diede.

We slenteren over drooggevallen rotsen en bespreken tij en springtij.

De tijd verstrijkt zichtbaar nu er niets te doen is.

Is schoonheid te herkennen aan haar plotseling verschijnen?

Alleen schoolzwemmen was erger dan rekenen.

Het mooiste bad dat ik ooit zag was de houten tobbe van een houthakker in Frankrijk.

Weggooien is een weldaad.

Ze observeert scherp, is speels en onnavolgbaar.

Ik ken haar niet, Hortense.

De kaart is het enige dat we bij ons hebben om te lezen.

Niemand had ons geadviseerd bij het pakken van de rugzakken.

Het verloop van afgelegen naar bewoond en andersom is telkens prachtig.

Tot en met de twaalfde versie troffen we de houthakker thuis.

De kat dankte de naam aan zijn stramme en forse voorkomen.

Zondagmorgen, krijtlijnen op het asfalt, figurant met jas, camera loopt, drie-twee-een-nu.

Een Franse ober die op het papieren tafelkleed de bestelling schrijft, een Ierse ober die bleke frieten brengt.

Wasknijpers, altijd twee per onderdeel, houden het goed in het gelid.

Graspollen zijn kleine vluchtheuvels, je houdt er droge voeten maar je verliest tijd aan zoeken en weifelen.

In huis is asymmetrie duidelijk in de minderheid.

Ik vond mijn lussen mooi, maar juffrouw Hoogland was niet tevreden.

De voorraad attributen moet toereikend zijn, zowel bij voorspoed als bij tegenslag.

Wat gisteren uit de oven kwam, staat vandaag te krimpen op de plank.

Na een alinea over koorts en slappe benen stokt de berichtgeving.

Als we het niet vergaten, veegden we na de maaltijd onze lippen schoon aan het servet.

Commandant Milatsjevski oogt als een held.

Dat de fruitschaal vol geschenken lag, hadden we nooit opgemerkt.

Helse dalende reeksen eindigend in een teer slot. Staande ovatie.

Het vinnig janken van het interval maakt de onbetamelijke dissonant aantrekkelijk als smijten-met-deuren.

Op de terugweg naar huis dacht ik na over 'de 2de lichting is geschied'.

Kleinschalig versieren is hoofdzakelijk meisjesgedoe.

Poesieplaatjes hoort bij kindertijd als vadertje-en-moedertje, koekhappen en landjepik.

De klinknagels kunnen als versiering worden opgevat.

Het streven naar een volledige verzameling wreekt zich.

Suppoosten deden mij geloven dat hun werk geen inhoud heeft.

Noeste arbeid resulteerde in een trui die paste, noch stond.

Wat overbleef was de kas en het verlangen naar een nieuwe verzameling.

Een gortdroge opsomming van de tijd.

Deuren waren kwart cirkels, trappen streepjes en een kraan een kruisje.

De muziek is kordaat als de kleuren van het orgel.

Een houten paneel niet groter dan een A3.

De inhoud van de vier schoenendozen kent flarden van systemen en is verder een chaos.

Zij lopen om elkaar heen en de camera zwenkt rond op de rails.

Na de pauze begint het verhaal te wringen.

Als postzegels in een album op land gesorteerd.

Azië is niet ver.