kortsluiting
Ik heb een-en-twintig vazen. Zes komen uit de verzameling vazen die in het ouderlijk huis in de vensterbank stond. Mijn moeder zocht er met veel plezier één uit om de bloemen in te zetten, nam uit de keukenla het scherpe mesje, scheurde het papier open, trok het elastiekje van de stelen, vulde de vaas met water, haalde blad van de steel, sneed schuin af, schikte en zette het boeket op tafel.
In de ouderlijke slaapkamer stond een grote melkwitte vaas met voet. Dit huwelijkscadeau-dat-niet-mocht-stukvallen stond op de linnenkast tot mijn moeder verhuisde uit het huis-met-de-tuin. Die vaas heeft daar 40 jaar gestaan, zonder bloem of water.
Mijn verzameling op het keukenkastje is compleet. Mobach, HEMA, Aalto en Blokker, iedere zaterdag kies ik de juiste vaas, trek het blad van de steel, snij schuin af en schik stelen, bladeren en bloemen tot het goed is. Amaryllissen van de Lindenmarkt in de overdreven hoge, artisjokken uit de moestuin in de vierkante, munt en basilicum in de blauwe.
De wilde narcis is gevaarlijk en toch hopen Mark en ik op wilde narcissen in een bergwei. Sinds de hoogvlakte in de Jura kennen we de peilloos geurende veldjes. Het tilt je op en smijt je neer. Ik weet niet hoe dit moet, er is geen vat op te krijgen en begrijpen is uitgesloten. Daarom stel ik voor het tentje op te zetten en hier voor altijd te blijven. Ik hoef nooit meer terug naar Amsterdam.
Jaren na die eerste kennismaking zien we ze weer, aan een holle weg in de Vercors staan er een paar te bloeien. Ik kniel neer en snuif de geur op waarvan ik weet dat ze me zal overrompelen en alles uit handen zal slaan.
De Vercors is grimmig geweest maar in Lesches-en-Diois brengt de eigenaar van het restaurantje ons met een glimlach koffie op het terras. Hij kijkt naar de rugzakken en vraagt naar onze belevenissen in de bergen. We noemen de vervaarlijke hellingen en de lieflijke bloemen. Ik spreid mijn armen uit en denk aan de drommen dappere gentianen in het bos, aan de elegante orchideeën langs de zoom van het veld en aan de vijf smalle getordeerde bloembladen van de narcis in de wind. Ik begin aan het beschrijven van de narcissengeur maar val halverwege elke zin stil. ‘Misschien’, zegt de man die ons de koffie bracht, ‘laat het zich beschrijven met haar naam: narcisse des poètes’. Onmiddellijk herken ik de diepte.
De breedte van een liniaal opmeten is vergelijkbaar met een nieuwe schaar losknippen uit de verpakking. Het gereedschap in de ene hand is gelijk aan het gereedschap in de andere hand. Er schuilt iets geheimzinnigs in die dubbelheid waardoor ik even de draad kwijt ben.
Verbanden die dichters blootleggen met woorden en witregels kunnen kortsluiting veroorzaken. Kortsluiting in de vorm van gevaarlijke verwarring, er wordt je een blik gegund in de afgrond terwijl taal je stevig vastgrijpt en er voor zorgt dat je niet valt.
Prudence. Attention. Dangereux. In de Vercors waren de hellingen vol verrassingen geweest, hoewel ze werden aangekondigd op rode bordjes. Een schaduwrijke beklimming in het bos veranderde plotseling in omhoog klauteren tegen hete rotsen. Een breed pad veranderde in een riskant richeltje door een puinhelling. Très dangereux. We voelen de diepte trekken en vragen ons af wat het verschil is tussen gevaarlijk en heel gevaarlijk. Links de onbegaanbare puinhelling, rechts een enkele spichtige struik en de afgrond. We kunnen het eind van de oversteek zien maar weten niet wat ons daarna, achter de rots, nog te wachten staat. We vragen ons af waar het point-of-no-return is. Voordat we aan het waagstuk beginnen eten we de hele rol chocoprinsen. We zitten op onze rugzakken en draaien de koeken voorzichtig los van hun chocoladebinnenste. De hoogglans-chocoprins op de verpakking kijkt ons verrukt aan. De laatste prins, de vijftiende, breken we doormidden.
De slaapkamervaas staat puntgaaf op mijn keukenkastje. Het is een lastige omdat ie protserig is en alle bloemen tuttig maakt. Misschien komt hij tot zijn recht als ik hem vol zet met tuttige anjers, bloemen waar mijn moeder niet van hield. Het zou prachtig zijn als er kortsluiting ontstaat.
Ik hou ervan bloemen te kopen. Iedere zaterdag sta ik te dubben bij de bloemenstal, ik overweeg kleur, vorm, lengte en prijs. Thuis pak ik de juiste vaas. Het maakt de week compleet als de stelen optimaal de ruimte binnen de vaas doorsteken en het wateroppervlak de stelen breekt.
